انسان مي تواند با ديد زيبايي شناسانه به موجودات و رويدادها نگاه کند و از اين دريچه به تماشاي جهان بنشيند. لذت رويکرد زيبايي شناسانه مي تواند انواع اشياي طبيعي و ساخته انسان را که به وسيله حواس پنج گانه ادراک مي شوند، دربرگيرد. فراتر از اين مي توان گفت واژه زيبا نه تنها در مورد طبيعت و آثار هنري، بلکه مي تواند براي درک و لذتي زيبايي شناسانه از وقايع عالم و روابط پنهان و آشکار انسان، به کار رود.
انسان نسبت به مقوله عبادت نيز مي تواند با ديدي زيبايي شناسانه بنگرد و فراتر از يک نگرش شخصي عبادت کند.
عرفان و زيبايي شناسي ارتباطي ظريف دارند. و. ت. استيس مي گويد: «پيوندي نهاني بين عرفان و زيبايي شناسي هست که در حال حاضر مبهم و مجمل باقي مانده است.»
اين ارتباط در حدي است که يکي از مکتب هاي عرفان اسلامي، مکتب جمال نام دارد. اين در حالي است که نماز و عبادت يکي از مهم ترين و عمده ترين موضوعات عرفاني و سير و سلوک است. قبل از پرداختن به نکات زيبايي شناسي نماز، چند نکته بنيادين را در مورد زيبايي شناسي از نظر اسلام به اختصار مطرح مي کنيم.
«منشأ اصلي زيبايي شناسي در اسلام عبارت است از خداوند سبحان که خود زيباست و زيبايي را دوست دارد.» نخستين درسي که از زيباشناسي قرآن مجيد مي آموزيم، اين است که خداوند بالاترين مرتبه زيبايي است و همه زيبايي ها در او خلاصه مي شود. در نتيجه بهترين راهي که ما را به سوي آن معبود رهنمون مي سازد، مسير زيبايي هاست. همه هستي و آفرينش زيباست. قرآن زيبايي هاي هستي را به دو نوع مطلق و نسبيو از جهت ديگر به مادي و معنوي تقسيم مي کند. قرآن به انسان به عنوان يکي از زيباترين جلوه هاي الهي اهميت فوق العاده داده است. عشق الهي و دوست داشتن خداوند به رسميت شناخته شده و احاديث دوطرفه بودن آن را بيان کرده است. همان طور که عشق ورزي به جمال مطلق الهي، شايسته و بايسته مي باشد، عشق ورزي به جلوه هاي آن زيبايي در جهان نيز شايسته است. در زيبايي شناسي اسلامي به زيبايي صوري و ظاهري انسان نيز توجه شده است و علاوه بر آن، به زيبايي شناسي رنگ ها نيز توجه شده است. از نظر زيبايي شناسي اسلامي انسان بايد به سوي زيبايي ها برود.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
